Het botert niet bij Froome

Dag 2: V(redes)-gebaren op de Galibier

De twee laatste dagen in Frankrijk stonden als bijzonder zwaar aangestipt in het rondeboek. Ervaren Alpenkenners als Geert, Stanny en Johan hadden de renners daar de dagen voordien meermaals op gewezen.

“Dit wordt mijn kans om mijn slag te slaan!” dacht Christopher ‘Baker’ Froome. De rit op naar de Telegraphe en de Galibier leek een uitgekiende kans voor Froome. Eerst en vooral om Nico te kloppen en ten tweede om indruk te maken op de (Zuid) Afrikaanse fans.  Froome trok zijn Belgisch pakje aan. Deed hetzelfde met zijn Vlaamse sokjes en begon als een leeuw aan de Telgraphe. Helaas moest hij vrij snel zijn meerdere erkennen in Nico, die al pretoogjes kreeg bij de gedachte van de gewonnen weddenschap die eerder op de dag was afgesloten tussen de twee TNT’ers. De sfeer was duidelijk explosief.

En als de bom dreigt te barsten, dan kan er wel al eens iets misgaan. Eén van de spaken van het achterwiel van Nico begaf het. Even werd gedacht om Patje als spaak te gebruiken. Nico moest een tijdje wachten op een nieuw wiel en daarvan kon Froome profiteren om tijd te pakken. Na de Telegraph volgde de Galibier, nog net een andere koek dan de Telegraph en dus werd het afzien.

Voor iedereen, behalve voor Marc die duidelijk al een betere dag had en met de vingers in de neus de bijna veertig klimkilometers afmaalde. Daar waar anderen bijna flauwvallen op de top, staat Marc rustig te genieten en is hij constant op zoek naar djengers.  Niet het eerste waar iemand als Van Steen aan dacht tijdens de beklimming van de Galibier. Als die nog überhaupt kon denken overigens. Afzien alleen maar afzien.

Ivan heeft ook afgezien. De naweeën van de valpartij van afgelopen zondag tijdens een van de vlakke etappes met aankomst in Wintam speelde hem duidelijk parten. Jochen zag naar eigen zeggen ook af, maar stond boven toch alweer vrolijk zichzelf te zijn en kon een monkellachje niet bedwingen toen hij de maaginhoud van Dimi voor de tweede dag op rij op de Alpenbodem zag neerdalen.

 Dimi was diep gegaan, heel diep … net als zijn voet trouwens die drie keer het asfalt raakte. Maar we moeten eerlijk toegeven dat Dimi een heel sterke dag had op de flank van de Galibier.  In plaats van witte of rode koniginnebrei, zou hij er beter aan doen om de avond voor zijn prestatie, twee flessen rode wijn te drinken. Naar eigen zeggen,  beter dan het witte spul en rode spul waar Nico en Froome zich wel eens op beroepen als er topprestaties geleverd moeten worden.  

Froome heeft ondertussen trouwens een nieuwe leverancier. Hij doet het tegenwoordig met de brij van Afrikaanse killerbees en dat levert resultaat op. Froome leverde een absolute topprestatie, en versloeg zijn concurrent (al kon die verzachtende omstandigheden inroepen). Christopher ‘Baker’ Froome mocht terecht juichen boven.

Dat mocht Bruno ook trouwens. Vergauwen was tevreden met de tweede plaats en toonde trots het V-teken bij de fotosessie. Of zou het een vredesteken geweest zijn dat daar op de top van de Galibier werd getoond. Dat hij er ‘vrede mee heeft’ dat er aan de klasse van Saey niet veel te doen is of zoiets?

Patje en Geert deden het rustig aan en vonden het brugje vlak voor de laatste bijzonder steile kilometers,  een brug te ver’. Zij namen 'vrede’ met een dertigtal klimkilometers op de teller en dat is een prestatie die kan tellen.

Hetzelfde kunnen we zeggen van de prestaties van de volgers. Meer dan  160 kilometers op de tellers van de volgauto’s, meer dan 600 foto’s getrokken en meer dan een uur videomateriaal en in bijna elke bocht een hele goede bevoorrading. De Belly’s-Jongens beseffen gelukkig hoe goed ze het wel hebben met zo’n sterke ploeg achter zich.  Helmpje op, helmpje af. Brilletje op, brilletje af. Drinkbuske vol, Drinkbuske leeg. Het is fijn om bij het Belly’s team te zijn. 

Ook nog even vermelden dat de jongens na de rit uitstekend verwend zijn op culinair vlak door Serge en Paty en dat Jolanthe een fantastische verassing in petto had,  omwille van ons 15^e jaar in 2015! Bedankt Lac-Douce team.

Dag 3: Waar is de brij?

De laatste dag begon met een minuut stilte voor de overleden mama van Louke. Even met de gedachten bij Louke en zijn familie.

Over de derde koersdag kunnen we kort zijn. Fantastische rit! Helaas ontsierd door een gestolen spuit met rode koniginnebri. “We gaan dit heel nauw onderzoeken en we hebben mensen in onze rangen die dit soort onderzoekswerk dagelijks doen. Ik vrees dus dat dit snel een uitgemaakte zaak zal zijn.” Aldus bestuurslid Johan die duidelijk niet opgezet was met  dit soort praktijken. “We zullen ‘de genomineerde … euh dader snel vinden!” treedt collega Geert hem bij.

In ieder geval zal de spuit niet in het bezit geweest zijn van Chris ‘Baker’ Froome. Het boterde niet zo vandaag bij Christopher … dat  was snel duidelijk toen hij even zijn snelle beentjes testte op een klein verzetje toen de ploeg tegen 50 km/u naar de start van de Col de la Mort vlamde. ‘Gene gewone’ die Froome, net als Patje die even de verkeerde afrit nam aan de wegwerkzaamheden. Gelukkig zonder erg voor Patje die er als altijd even koel bij bleef, al parelde er toch al een drupje zweet op het voorhoofd. Dat beterde er niet op toen er geklommen moest worden.

 De Col de la Mort deed overigens zijn naam eer aan en enkele jongens kraakten letterlijk op weg naar de top.  Ook Froome die het algemene klassement zag verloren gaan en zijn meerdere moest erkennen in Nico. Naar wie de winstsom van de weddenschap gaat is tot op heden nog niet duidelijk voor deze reporter.

Dat is overigens niet zo belangrijk want het belangrijkste is dat iedereen ook veilig over de daaropvolgende Col d’Ornon geraakte en uiteindelijk ook terug in Lac Douce. De ene al wat beter dan de andere maar dat is een detail. Net zoals de slaatjes die ons even deden terugdenken aan Mont-Ventoux-toestanden. Gelukkig maakte de bediening door het mooie Brazilaiaanse meisje met de ietwat speciale zwarte broekkousen (volgens de Lange) veel goed. Ondertussen konden we ook genieten van een vriendschappelijk moment van Dimi met een Poolse vriend.

Misschien was het toch geen toeval dat Bruno op de top van de Galibier het vredesteken had gemaakt?